Ja to naprawdę jestem chyba jakaś inna. ;) Nigdy nie rozumiałam i nie rozumiem popytu na amskie i buraczane podrywy Hana. Który obleśnie obmacywał Leię w ciaśniutkim pomieszczeniu, zboczonym szeptem wciskając jej kit że: "Och, kobieto, ty kochasz drani".
Nigdy nie zrozumiem popytu na rzekomo "romantyczną i zmysłową" brutalność Kylo Rena, który bije Rey, mentalnie gwałci jej umysł, uderza nią o drzewo, manipuluje nią; próbując jej wmówić że bez niego jest nic niewarta.
Za to roztapiam się totalnie, słysząc jak bardzo rozemocjonowany jest Anakin, jeszcze w tej windzie...Gdy po chwili tak nieśmiało chowa się za plecami swojego mistrza, bojąc się pokazać swej dziewczynie ze snów. Nie wie jak się należy zachować. A potem, zawstydzony, duka ten swój szczery i spontaniczny komplement. Mówi pierwsze co mu ślinka na język przyniosła; nie bacząc na to że inni patrzą i słuchają; i że popełnia gafę towarzyską. Bo chłopak tak bardzo był oszołomiony obecnością i urodą Amidali, kobiety o której myślał pół swojego życia.
To jest tak cholernie urocze i rozbrajające. Nie wiem, wg mnie każde kobiece serce powinno być już miękkie....Ale widocznie...wiele kobiet ma serce z kamienia. ;)

A ja nic na to nie poradzę, że dla mnie ta nieporadność i nieśmiałość jest właśnie szalenie podniecająca^^. Za każdym razem oglądając AotC jestem szczerze zdziwiona, że Amidala nie mówi wtedy:
"Dobra wszyscy, wezcie wy się k**wa stąd wynoście, ja się muszę zająć tym..."małym chłopcem".^^
Chociaż podejrzewam że prawdziwa Amidala dokładnie to pomyślała (to nawet w jej spojrzeniu widać :P), ale potem jej się
zrobiło głupio własnych uczuć i dlatego ściemniła że "jest już zmęczona po podróży."xD